जता हेर्यो त्यतै हेरौं लाग्ने अनि जतै फोटो खिचौं लाग्ने दृश्यहरूले मन कहिल्यै अघाएको छैन । यी लोभी आँखाहरू अझै लोभिएका छन् ।
माथिका दुई वाक्य सहृदयी भाइ युवराज अर्यालका हुन् तर मैले आफ्नै दैनिकी डायरीबाट सभार गरेको हुँ । अर्काका वाक्य अनि आफ्नो दैनिकी डायरी भन्ने कुराले केही जानकारी तथा केही जिज्ञासा पक्कै उब्जिए होला तपाईंका मनमा ? ती जिज्ञासा मेट्न म फेरि उनै अर्याल भाइका केही शब्दहरू यहाँ राख्दैछु :- ‘हाम्रातिर माटाले बनेका स–साना हरिया पहाड र यहाँ चट्टानले भरेका नाङ्गा पहाड अनि पहाडको फेदमा रहेको फाँटिलो बेंसीले विकटता र सुगमता दुबैको महशुस गरायो ।’ हजुर, तपाईंले हामी नयाँ ठाउँमा यात्रारत रहेको बुझ्नुभएको सही हो । युवराज भाइले हाम्रातिर भनेर इलामलाई सङ्केत गरेका हुन् । यो यात्रामा जाँदा मैले दैनिकी डायरी पनि साथै बोकेको थिएँ । सुत्नु अघि होटलको कोठामा यसो दैनिकी लेख्दै थिएँ सहयात्री भाइले पनि लेख्न मन गरेपछि त्यो दिनको संयुक्त लेखाइ भयो ।
विश्वभर कोरोना भाइरसको त्रास बढेका बेला हाम्रो परिवार मेरो दैनिकी डायरी पढेर रमाइलो गर्दै थियो । यसै क्रममा वि. सं. २०६८ चैत्र ४ गते शनिबारको दैनिकीले यो यात्रा संस्मरण लेख्न प्रेरित गर्यो । नौ वर्ष अघि गरिएको यात्रा पनि दैनिकी डायरीले भर्खरै गरेको जस्तो बनाइदियो । अब वि.सं. २०७७ मा असारे झरीको सङ्गीत मिसाएर चैते खडेरीको त्यो रमाइलो यात्रागान गर्दैछु ।
युवराज भाइ अझै लेख्छन् :–‘ चिनको सीमाना नजिकै कोदारी बजारको लजमा बसी यी शब्दहरू लेख्दा साह्रै आनन्द आइरहेछ ।’ यो वाक्यले त तपाईंलाई नयाँ ठाउँको पनि जानकारी दियो । अब त्यहाँ देखिएका दृश्यहरूको बारेमा मेरा वाक्यहरू लेख्छु । युवराज र मैले उक्त डायरीमा लेख्दै गर्दा नजिकै भोटेकोशीको अविरल गीत सुनिदै थियो । हामी कोदारी बजारको सडकमै रहेको होटलमा वास बस्ने निधो गरेका तर काठले बनेको उक्त घर त बाटाभन्दा छ तलासम्म उँधो गहिरिएको रहेछ । हामी पाँचौं अण्डरग्राउण्डमा थियौं । हामीसँगै काठमाडौंबाट आएका विरगञ्जका साथीद्वय विसुनजी र विकाशजी पनि सोही तलाको अर्को कोठामा थिए । हामी रातमा पिसाब फेर्न बाहिर निस्कँदा भोटेकोशी चाँदी झैँ चम्किएको देखिन्थ्यो । युवराज भाइले नजिकै भोटेकोशी देखे पछि भने :– ‘दाजु गोडा धुन भोटेकोशीमै जाउँ कि क्या हो ?’
 |
| होटलबाट देखिएको भोटेकोशी अघि हाँस्दै युवराज |
यात्रा कोटेश्वरबाट गर्ने भन्ने योजना बनाइएको थियो तर तातोपानी जाने गाडी चाँडै भरिएर निर्धारित समय भन्दा अघि नै हिँडेछ । गाडी हिँडेको बुझेपछि बिरगञ्जका साथीहरू पनि मलाई नपर्खी अर्को गाडीमा बाह्रविसेतर्फ लागेछन् । म कोटेश्वरबाट भक्तपुर जाने माइक्रोमा चढेँ र सल्लाघारीमा बस्ने भाइ युवराजलाई फोन गरी यात्राका बारेमा बताएँ । उनले पनि मेरो मनसाय बुझेर साथ दिने बताए । सल्लाघारीमा निक्कैबेर पर्खेपछि भाइ आए । हामीले बाह्रबिसे जाने बस समात्यौँ । गाडीका मान्छेले भाग्य साथी भए आजै तातोपानी जाने स्थानीय बस बाह्रबिसे बजारबाट पाइने बताए ।
बाटामा अनेक फाँट, बजार अनि गाउँहरू देखिएका थिए तर तिनका नाम दैनिकी डायरीमा छैनन्, दिमागमा झन छैनन् । रमेश विकलद्वारा लिखित उपन्यास ‘अविरल बग्दछ इन्द्रावती’ पढेको अनि टेलिभिजनमा हेरेको पनि थिएँ । दोलालघाटमा नीलो इन्द्रावती देख्दा ज्यादै खुशी लाग्यो । चिया पिउन बस रोकियो । त्यहाँ इन्द्रावतीका माछा र चिउरा प्रचलित खाजा रहेछ । नजिकै सुनकोशी र इन्द्रावतीको दोभान छ भन्दै थिए । हामी सुनकोशीलाई दाहिने पारेर अरनिको राजमार्गमा चिप्लिरह्यौँ । लोकतन्त्र पछि सबै राज हटाएर लोक बनाउने हुइँया चलेको प्रसङ्ग आयो । राज्यको मार्ग समास भएर राजमार्ग बनेको हो तर अचेल लोकमार्ग भनिन्छ । राजाको मार्ग भए पो हटाउनु हैन ? यही हुइयाँलाई पछ्याउँदा युवराजलाई पनि युवलोक अनि मेरो पनि आधिकारिक नाम एक लोक भन्नुपर्छ भन्ने चर्चा गरेर हाँसियो । हाम्रो गफ सुन्नेहरू पनि हाँसे ! अरनिको राजमार्ग निक्कै मेहनतले बनाइएको रहेछ । सुनकोशी नदीको किनारै किनार हामीलाई बसले हुँइक्यायो । बस छिनछिनमा भरिने अनि रित्तिने हुँदा ज्यादै ढिलो भएको थियो । बिरगञ्जका साथीहरू बाह्रबिसे पुगेर हामीलाई पर्खिरहेका थिए । उनीहरूले फोन पनि धेरै पटक गरिसकेका थिए । आफूलाई हत्तार लागेपछि पनि बस ढिलो कुदेजस्तो लाग्ने रहेछ । तर हत्तारका कारणले हामी अत्तिएनौ । दुबैजनाका लागि नौलो ठाउँ थियो । गफिँदै र दृश्यपान गर्दै गुडिरह्यौँ । कदमवास लगायतका ठाउँहरू नाघेर हामी खाडीचौर भन्ने बजारमा पुग्यौँ । खाडीचौर पुग्नु अघि सुनकोशी नौका विहार, राफ्टिङ गर्ने स्टेसन आदि देखिएका थिए भने अब सुनकोशी जलविद्युत आयोजनाको ड्याम बनाएको ठाउँ हेर्दै हामीलाई कुदाइयो । समय हुनु भने घुम्ने–रम्ने र हेर्ने ठाउँ धेरै रहेछन् । हामीसँग समय थिएन । एक बजेर पनि केही समय घर्केपछि मात्र हामी बाह्रबिसे पुग्यौ । बाह्रबिसेबाट साढे दुईबजे तातोपानी जाने एउटा थोत्रे बस रहेछ । हामीसँग अलिकति भए पनि समय बाँकी भयो । एउटा होटलमा खाना खाएर सुनकोशी काखमा फोटो खिचियो । अब चारजना भएर यात्रा अघि बढ्यो ।
अब ड्राइभरको नजिकै रहेको बेन्चमा बसेर हामी बाह्रबिसे बजार छोडी भोटेकोशी नदीको किनारै किनार अघि बढ्यौँ । भोटेकोशीमा बन्जी हान्ने स्थल अवलोकन गर्दै उकालियौँ । नाङ्गा डाँडा, चट्टानी पहरा बीच अनेक बेँसी बनाउँदै कुदेको भोटेकोशीसँग पहिलो मित्रता गाँस्दै हामी यात्रामा रमाइरह्यौँ । त्यस्तै चार बज्न लाग्दा हामीलाई बसले तातोपानी पुर् यायो ।
गाडी छुट्नु, साथी छुट्नु, खाना ढिलो खानु आदिका कारणले सबैका मनमा तिक्तताहरू भरिएका थिए । लामो यात्रा गरिसकेकाले शरीर पनि थाकेको थियो । अब घुम्ने–डुल्ने र दृश्यपान गर्ने रूचि थिएन । यात्राको योजना बनाउँदा म र बिसुनजीले तातोपानीमा नुहाउने, कोदारी बजारमा वास बस्नुअघि मितेरी पुल कटेर खासा बजार डुल्ने आदि कार्यहरूका सूचि बनाएका थियौँ । नेपाल टेलिकमले दिइरहेको टेलिकम टेक्निसियनको छ महिने तालिमका क्रममा बिरगञ्जका बिसुन कुमार लोहार मेरा निकट साथी बनेका हुन् । विकास उनले खोजेका अनि युवराज मैले रोजेका सहयात्री हुन् । निरन्तरको तालिम, काठमाडौंको धुवाँ–धुलो आदिबाट केही क्षणका लागि भए पनि टाढा पुग्ने योजनामा यो यात्रा तातोपानी पुगेको थियो । तर यतिबेला सबैका मनमा पहिलेभन्दा धेरै तनावहरू आएजस्तो देखिन्थ्यो–बुझिन्थ्यो । आकाश पनि कालो भएर छिटफुट वर्सिन थाल्यो । यसो तातोपानी धारामा मुख धोएर छिटोछिटो कोदारी पुगी बस्ने भन्ने सल्लाह भयो । हामी टिकट काटेर तातोपानी धारा भएकातर्फ झर्यौँ ।
धारामा पुगेपछि माहौल नै अर्के देखियो । नुहाउनेहरूको भीड देखियो । महिला र पुरूषले नुहाउने फरक फरक स्थल रहेछन् । धेरै पैसा तिर्दा स्नानगृह पनि लिन पाइने रहेछ । साना नानीहरूको कलिलो छाला त पोल्ने पानी आउँदो रहेछ । बाल्टीमा थापेर एकछिन सेलाएर मात्र नानीहरूलाई नुहाइदिने गर्दा रहेछन् । अनेक किसिमका चर्म रोगीहरू देशका विभिन्न भागबाट प्राकृतिक तातोपानीमा स्नान गर्न आउँदा रहेछन् । यहाँ नुहाएपछि सबै रोग पखालिएर जान्छ भन्ने लोकविश्वास रहेछ । हाम्रो टोली पनि नुहाउने पर्यो । आत्थाथाथाथा ! भनिँदो रहेछ सुरुमा थापिँदा । निक्कै पोल्ने पानी अविरल झर्ने । नुहाउँदै जाँदा हाम्रा तनका फोहोरसँगै मनका पीर अनि मस्तिष्कका तनाव पनि पखालिएछन् । यति आनन्द अनुभव भयो कि सो वर्णन गर्न म सँग क्षमता छैन । यस विषयमा युवराजले डायरीमा लेखेका छन् :- ‘प्राकृतिक तातोपानीमा स्नान गर्दा स्वर्गीय आनन्दको अनुभूति भयो ।’
 |
| तातोपानी धारामा नुहाउँदै हामी |
 |
| तातोपानी धारामा नुहाएर फुर्ती आएपछिको म ! |
 |
| तातोपानी धारा नजिकैको पार्कमा म र युवराज । |
 |
| तातोपानी धारा नजिकैको पार्कमा भोटेकोशी अघि विकासजीसँग म र युवराज |
 |
| भोटेकोशी अघि म र विसुनजी |
 |
| नेपालमा हामी, सिमानमा भोटेकोशी अनि चिनको जङ्गल ! |
भोलिपल्ट म र युवराज भाइ बिहानैको गाडीमा काठमाडौं फिर्ने भयौँ । बिरगञ्जका मित्रहरू चाइनिज बजार पनि डुल्ने परे । उता जाँदा काठमाडौं फिर्न नसकिने भएकाले हामी बिहानै उठेर मितेरी पुल हेर्न गयौँ । माथि खासा बजार विहानीको घाममा टल्किरहेको देखिन्थ्यो । भोटेकोशीलाई भन्दा हत्तार जस्तो भयो मनमा । काठमाडौं तालिममा पुग्नु थियो । बिसुनजीले जस्तो मैले तालिम माया मार्न सकिनँ । हामी दुई साथी छोडेर साढे छ बजेको गाडीबाट काठमाडौँतर्फ फिर्यौँ । तालिम भ्याएँ पनि । एउटै यात्रामा भोटेकोशी, सुनकोशी र इन्द्रावती जस्ता तीन ठूला नदी तरेर मनको मैलो र मस्तिष्कको तनाव समेत पखालिने गरी प्राकृतिक तातोपानीमा नुहाएको याद आउनसाथ अहिले पनि स्फुर्ति आउँछ , अल्छी हट्छ अनि हौसलाहरू चाङ लाग्छन् ।
Comments
Post a Comment